“Η κρίση των πολλών”
είναι η αλήθεια;
Πολλές φορές γνωρίζουμε ή μαντεύουμε την αλήθεια, αλλά δεν την εκδηλώνουμε γιατί φοβόμαστε τη γνώμη των πολλών. Οι πολλοί σχηματίζουν ένα δικό τους πιστεύω και πάνω σ’αυτό κινούνται και κρίνουν.
Όσο δεν ξέρουμε τι απάντηση θα μας δώσει το τελευταίο ερωτηματικό –και πάντα υπάρχει ένα τελευταίο ερωτηματικό, δεν ξέρουμε τι ακριβώς κρατάμε.
Ε, λοιπόν ναι, δεν πρέπει να διστάσουμε να το πούμε. Το εξαγόμενο, το άθροισμα της ανθρώπινης σοφίας μπορεί να’ναι και λάθος. Από χιλιάδες χρόνια τώρα ο άνθρωπος βγήκε κυνηγός της. Τρύπωσε στα δάση, έσχισε βουνά, χύθηκε στα πελάγη και πάει γυρεύοντάς την. Αμέτρητες φορές νόμισε πως την έπιασε κι άλλες τόσες είδε πως γελάστηκε. Είναι η αλήθεια αυτή; Όχι, αυτή είναι αλήθειες, κάτι αλήθειες προσωρινές, που αλλάζουν, όταν η πλάνη αλλάξει φορεσιά και ξαναπαρουσιαστεί ανάμεσά τους.
Μα η σκέψη το ξέρει πολύ καλά, πως μας οδηγεί και στην πλάνη και στην αλήθεια. Γι’αυτό τραβά πάντα μαζί της, αχώριστο σύντροφο, έναν Κέρβερο με πολύ περισσότερες κεφαλές, τον Έλεγχο. Πριν ξεκινήσει παίρνει όλα τα μέτρα της κι ύστερα από κάθε βήμα, γυρίζει το βλέμμα σε όλες τις μεριές. Δοκιμάζει όλες τις δυνατές κατευθύνσεις και μόνο άμα πεισθεί πως δεν υπάρχει κανένα εμπόδιο, μόνο τότε δευτερώνει το βήμα. Και μ’όλες όμως τις προφυλάξεις αυτές μπορεί με τον καιρό ν’αντιληφθεί, πως τραβά προς την πλάνη. Δεν διστάζει να ξαναπηδήσει στην αρχή· και αν το καλέσει η ανάγκη να ξανακάνει πάλι το ίδιο. Αυτό γίνεται ώς τώρα κι αυτό θα γίνεται πάντα, ώσπου να τελειώσει το έργο της, αν έχει τελειωμό…
Κάθε φορά που η σκέψη ξαναπηδά στην αρχή, περιττό και να το πω, δεν ξεκινά με τα ίδια εφόδια. Δυναμωμένη απ’το ώς τη στιγμή εκείνη έργο της, πιο πλούσια, αλλιώς βλέπει και αλλιώς μετρά τα πράγματα, Ζητήματα, που, ώς τότε, είχαν διαφύγει ολότελα την προσοχή της, που δεν είχαν γεννηθεί καθόλου, ξεφυτρώνουν τώρα, παίρνουν την πρώτη θέση, και άλλα, που πριν νομίζαμε σπουδαία, παίρνουν άλλη θέση στη νέα ιεραρχία.
Σε μια τέτοια αντίληψη της αλήθειας θα μπορούσε κανείς ν’απελπιστεί, θα καταδίκαζε την προσπάθεια ως μάταιη. Ναι, αν δεν πίστευε πως υπάρχει αλήθεια. Όσο όμως ο άνθρωπος πιστεύει το αντίθετο έχει το καλύτερο εφόδιο, κι αυτό είναι η ικανότητα ν’ανακαλύπτει την πλάνη…
Όλα έχουν το μυστικό τους. Κι όπου νομίζουμε πως δεν υπάρχει μυστικό, γελιόμαστε. Υπάρχει, αλλά δεν το βλέπουμε. Κι ούτε ένα μυστικό έχει το κάθε πράγμα. Έχει πολλά, αλλά δεν τα δίνει όλα μαζί. Ένα, ένα του τα παίρνουμε ευκολότερα. Απ’τον καιρό, που ούτε υπήρχε ο όρος αλήθεια, ώς τώρα, πόσα μυστικά δεν της πήρε ο άνθρωπος! Ο θησαυρός της όμως είναι μεγάλος. Άμα ξέρουμε τον τρόπο, ή μάλλον τη γλώσσα της και της ζητήσουμε, δεν μας αφήνει έτσι. Το κακό είναι πως μετά από κάθε μυστικό, που μας παραδίνει, αλλάζει γλώσσα και πρέπει να το προσέξουμε, γιατί αλλιώς μάταια της μιλάμε, δεν μας καταλαβαίνει. Πρέπει ν’αλλάξουμε κι εμείς.
Το πρόβλημα, αιώνια επίκαιρο, τόσες φορές λυμένο και πάντα άλυτο.
©Μανώλης Μεσσήνης